ನಮಸ್ತೆ ಮೇಡಮ್.
       ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಸಂಭಾಷಿಸಿ ಬಹಳ ಖುಶಿಯಾಯಿತು. ಕಾದಂಬರಿಯ ಕುರಿತು ನನ್ನ ಮುಕ್ತ ಅನಿಸಿಕೆಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ್ದು, ಅದನ್ನೇ ಇಲ್ಲಿಯೂ ನಿಮಗೆ ಪೇಸ್ಟ್ ಮಾಡಿರುತ್ತೇನೆ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು :)
ಆದರಾಭಿಮಾನಗಾಳೊಂದಿಗೆ,
ತೇಜಸ್ವಿನಿ ಹೆಗಡೆ.

        ಕರಿನೀರು        ಸೂಚನೆ: ನಾನಿಲ್ಲಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ಆರಂಭ, ಅಂತ್ಯ, ಉಪ ಕಥೆಗಳು, ಪಾತ್ರ ಚಿತ್ರಣದ ಕುರಿತು ಏನೂ ಹೇಳಹೋಗದೇ, ಹೇಗೆ ಇದೊಂದು ಬಹಳ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಕೃತಿಯಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನಷ್ಟೇ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದಿರದವರೂ ನನ್ನ ಈ ಬರಹವನ್ನು ಓದಬಹುದಾಗಿದೆ. ಆಸಕ್ತಿಯಿದ್ದಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕೊಂಡು ಓದಬಹುದು.
        ‘ಕರಿನೀರು’ - ಲತಾ ಗುತ್ತಿಯವರ ಕುಟುಂಬದ ಹಿರಿಯರೋರ್ವರ ಆತ್ಮಕಥೆಯಂತಿದೆ ಈ ಕೃತಿ. ಅವರ ಕುಟುಂಬದ ಹಿರಿಯ ಅಜ್ಜನೋರ್ವ ಕರಿನೀರಿನ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದು, ಅವರ ಕುರಿತು ಕುಟುಂಬದವರು ಕೊಟ್ಟ ಮಾಹಿತಿ, ಅವರ ತಾಯಿ ನೀಡಿದ ವಿವರಣೆಗಳಿಂದೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಭಾವಿರತರಾಗಿ, ಹಲವು ಸಂಶೋಧನೆಗಳ ನಂತರ ಮೂಡಿದ ಕೃತಿ ಇದು ಎಂದು ಪುಸ್ತಕ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಓ.ಎಲ್.ನಾಗಭೂಷಣ ಸ್ವಾಮಿ ಅವರ ಅರ್ಥವತ್ತಾದ ಮುನ್ನುಡಿಯಿದೆ.
        ಈ ಬೃಹತ್ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಇಂದು ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದಾಗ ನನ್ನಲ್ಲೊಂದು ದೊಡ್ಡ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಮೂಡಿತು. ಮನದೊಳಗೆ ನಿಲ್ಲದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು, ತಾಕಲಾಟಗಳು. ಆದರೆ ಗೊಂದಲಗಳು ಹಾಗೂ ಅಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು ಎನ್ನಬಹುದು. ಮೂರು ದಿವಸಗಳಿಂದ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಓದುತ್ತಿರುವಾಗ ಆಗಾಗ ಬಿಸಿಯುಸಿರುಗಳು, ಸಂತಾಪಗಳು, ಆಕ್ರೋಶಗಳು, ಬೇಸರ, ಸಂಕಟ, ಸಮಾಧಾನ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಭಾವಗಳೂ ಉಂಟಾಗುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವು. ಹಾಗೆಯೇ, ಶಿವಲಿಂಗಪ್ಪ ಗೌಡರ ಪಾತ್ರದ ಜೊತೆಗೇ ಪದೇ ಪದೇ ಮನಸ್ಸು ಶತಾಯುಷಿ, ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಅಜ್ಜ (ತಂದೆಯ ತಂದೆ) ದಿ. ನಾರಾಯಣ ಭಟ್ಟರ ಜೊತೆ ಸಮೀಕರಿಸಿಕೊಂಡು ತೂಗಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಶಿವಲಿಂಗಪ್ಪ ಕಾಲಾಪಾನಿ ಅಥವಾ ಕರಿನೀರಿನ ಶಿಕ್ಷೆಯ ಕುರಿತು ಕಹಿ ನೆನಪುಗಳನ್ನು, ಯಮ ಯಾತನೆಗಳನ್ನು, ನರಕಗಳನ್ನು ನೆನೆದು ಹನಿಗಣ್ಣಾಗುವುದು, ಇಂಥಾ ದೌರ್ಜನ್ಯವನ್ನು ಸರಿಸದಿರೋಣ ಎಂದು ಕೆಚ್ಚೆದೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕರೆಕೊಡುವುದನ್ನು ಮಾಡೂತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ನನ್ನ ಅಜ್ಜನೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಪೋಲೀಸರು, ಫೌಲ್ದಾರರು ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ಬಿಡದೇ ಹೇಗೆ ಎಳೆದು ತುಂಬಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬುದನ್ನು ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅದೆಲ್ಲವೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸ್ಮರಣೆಗೆ ಬಂದು ಕ್ರಮೇಣ ಮಹಾದೇವಪುರದ ಚಾವಡಿ ಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ತನ್ನ ಹೋರಾಟದ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಾ, ಜನರನ್ನು ಚಳುವಳಿಗೆ ಧುಮುಕಲು ಮುನ್ನುಗ್ಗಿಸುತ್ತಾ ಹುರಿದುಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಶಿವಲಿಂಗಪ್ಪನೇ ನನ್ನಜ್ಜನಂತಾಗಿ ಕಣ್ಣು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮಂಜೂ ಆಯಿತು. ಬಹಳ ಹಿಂದೆ ಎಲ್ಲೋ ಕೇಳಿದ್ದರ ನೆನಪು.. ಎಲ್ಲಿಯೆಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ನೆನಪಿಲ್ಲ.. ಗಝಲ್ಲೋ ಇಲ್ಲಾ ಕವಿತೆಯ ತುಣುಕೋ ಆಗಿದ್ದಿರಬಹುದು... "ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವೇನೆಂದು ಬಾನಾಡಿಯ ಕೇಳದಿರು ಮರುಳ ತಿಳಿಯುವುದಾದರೆ ನೋಡಿಬಿಡು ಒಮ್ಮೆ ಪಂಜರದೊಳಗಿನ ಹಕ್ಕಿಯ" ಎಂದೇನೋ ಆಗಿತ್ತದು! ಇಂದು ನಾವು ‘ಯಾರಿಗೆ ಬಂತು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಬಂತು ೪೭ರ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ?’ ಎಂದು ಬಹಳ ಆರಾಮದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಲ್ಲೇ ಕೂಗಿಬಿಡಬಹುದು, ಸ್ಟೇಟಸ್ ಹಾಕಿಬಿಡಬಹುದು, ಮೆಸ್ಸೇಜ್ ಫಾರ್ವರ್ಡ್ ಮಾಡಿಬಿಡಬಹುದು.
        ಆದರೆ, ಅಂದು ಸುಖವಾಗಿ ಹೊಲ, ಗದ್ದೆ, ಮನೆ, ಸಂಸಾರ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಬಾಳಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಸಿರಿವಂತ ಶಿವಲಿಂಗು ಅಂಥವರು ಅದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಡೆಗಣಿಸಿ, ಬಂಧು ಬಳಗದವರ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರ ಕಾಲಾಪಾನಿ ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿ, ಪಶುವಿಗಿಂತ ಕಡೆಯ ಬದುಕನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಕಂಡು, ತುಂಬು ಯೌವನವನ್ನೇ ರಕ್ತದ ಧಾರೆಯಾಗಿ ಹರಿಸಿದವರ ಬಲಿದಾನದಿಂದಾಗಿಯೇ ಇಂದು ನಾವೆಲ್ಲಾ ಹೀಗೆ ಹೇಳಬಹುದಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆಯದಿರೋಣ! ಇಂಥವರ ಕುರಿತು ಓದಿದಾಗ, ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮನಸು ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿನಮ್ರವಾಗಿ ಬಾಗುತ್ತದೆ, ವಿನೀತವಾಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನಜ್ಜನ ಮನೆಯನ್ನೂ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಬೆಂಕಿಗೆ ಬಲಿ ಹಾಕಿದ್ದರಂತೆ. ಹೊಸತಾಗಿ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡರು ಅವರೆಲ್ಲಾ. ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್, ಸುಖದೇವ ಹಾಗೂ ರಾಜಗುರು ಅವರಿಗೆ ಗಲ್ಲು ಶಿಕ್ಷೆಯಾದಾಗ ಹೇಗೆ ತಾವು ಲಾವಣಿ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು ಎಂದು ಅಜ್ಜ ಹಾಡಿ ಕಣ್ಣೀರು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೆಂಬುದು ಇನ್ನೂ ಅಚ್ಚಳಿಯದೇ ಮನಸಿನಲ್ಲಿದೆ! (ಆ ಲಾವಣಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿದೆ) ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ ೧೯೦೧ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಇಪ್ಪತ್ನಾಲ್ಕರ ತರುಣ ಶಿವಲಿಂಗು ಕರಿನೀರಿನ ಶಿಕ್ಷೆ ಪಡೆದು ಅಂಡಮಾನಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಾನೆ. (ಇದಕ್ಕೆ ಹಿನ್ನಲೆ, ಮುನ್ನಲೆ ಎಲ್ಲಾ ತಿಳಿಯಲು ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನೇ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ. ಕಥೆಯ ಸ್ವಾರಸ್ಯ ಹಾಳಾಗದಿರಲೆಂದು ಹೆಚ್ಚು ವಿವರಣೆ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ.) ಅಲ್ಲಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರುಷ ಸತ್ತು ಬದುಕಿ, ಅಂತೂ ಬ್ರಿಟೀಷರ ಕರುಣೆಗೆ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಿ ಮತ್ತೆ ಮರಳಿ ಊರಿಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ಕಣ್ಮುಂದೇ ಅಂಡಮಾನಿನಲ್ಲಿ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಿದ ಅನೇಕರ ನೆನೆದು ಪ್ರತಿ ದಿವಸವೂ ಸಂಕಟ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಊರಿಗೆ ಮರಳಿದ ಮೇಲೂ ಸುಮ್ಮನೇ ಕೂರದೇ ನಲವತ್ನಾಲ್ಕರ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಊರಿನ ಮಂದಿಯಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಅವನ ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲಾ ಸಾಥ್ ಕೊಟ್ಟು, ಪಡಬಾರದ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು, ಸಾವು ನೋವಿನ ಹೊಡೆತಗಳನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು, ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಕಟ್ಟಾ ಅಭಿಮಾನಿ ಹಾಗೂ ಅನುಯಾಯಿಯಾಗಿ, ಅವರ ಆದರ್ಶಗಳನ್ನು ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಪಾಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದವ.
        ಇವರಂಥ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಕಂಡಿದ್ದ ಕನಸು ಕೊನೆಗೂ ನನಸಾಯಿತೇ? ಜಾಗತೀಕರಣ ಹೇಗೆ ನಿಧಾನದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಕಬಂಧ ಬಾಹುವನ್ನು ಚಾಚಿ ಹಳ್ಳಿಯ ಹೊಲ, ಗದ್ದೆಗಳನ್ನು ಕಬಳಿಸತೊಡಗಿತು? ದೆಹಲಿಯ ಕೆಂಪುಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ಮೊತ್ತ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಧ್ವಜ ಹಾರಾಡಿದ್ದರ ಹಿಂದಿನ ಕೊಳಕು ರಾಜಕೀಯಗಳು ಏನಾಗಿದ್ದವು? ತಮ್ಮದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸಿದ್ದು ಯಾರ್ಯಾರು? ಅವರಿಗೆ ಮೋಸ ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಆಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು? ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಗುವ ಮುನ್ನ ಅಂಡಮಾನ್ ಮತ್ತು ನಿಕೋಬಾರಿಗೆ ಮುಕ್ತಿ ನೀಡಿದ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸರ ಹೋರಾಟದ ಕೆಚ್ಚು, ದಾರಿ ಹೇಗಿತ್ತು? ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪಡೆದ ಭಾರತ ಹೇಗೆ ಸ್ವಾರ್ಥ ರಾಜಕಾರಣದಡಿಗೆ ಸಿಲುಗೆ ಹಾದಿ ತಪ್ಪುತ್ತಲೇ ಹೋಯಿತು? ಕುತಂತ್ರಿಗಳಿಂದ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಹಿನ್ನಡೆಯಾಯಿತು? ಹೀಗೆ ಈವರೆಗೆ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆ, ಕಾಲೇಜು ಗುಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದ, ಬರೀ ಕಲ್ಲು ತುಂಬಿದ್ದ ಚಾಕಲೇಟಿನ ಮೆರುಗುವ ಕಾಗದವನ್ನಷ್ಟೇ ತೋರಿ ಯಾಮಾರಿಸಿದ ಪಠ್ಯದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನೋದಿದ ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಇಂಥ ಅನೇಕ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಕಣ್ತೆರೆಸುವಂತಿವೆ. ಈ ಕಾದಂಬರಿಗೂ ಮುನ್ನ ಸ್ವಾತಂತ್ರೋತ್ತರ ಮತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದ ಭಾರದ ಇತಿಹಾಸದ ಕುರಿತಾದ ಕೆಲವು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಓದಿದ್ದರಿಂದ ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಅಲ್ಲದೇ, ನನ್ನ ಅಜ್ಜ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಚಿತ್ರಣಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲಿಯ ಪಾತ್ರಗಳ ಮಾತುಗಳಿಗೂ ಬಹಳ ಸಾಮ್ಯವಿದ್ದುದರಿಂದ ಖಚಿತತೆ ಸಿಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು.
        ೪೨೪ ಪುಟಗಳ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನೋದಲು ಸಮಯ, ಸಹನೆ ಮತ್ತು ಆಸಕ್ತಿ ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿರುವ ಕಾದಂಬರಿ, ಬೆಳಗಾವಿಯ ಆಸುಪಾಸಿನ ಊರುಗಳ ಪರಿಚಯ, ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಊರುಗಳು ಹೇಗಿದ್ದವು? ಅಲ್ಲಿಯ ಜನಜೀವನ ಹೇಗಿತ್ತು? ಆ ಪ್ರದೇಶದ ಸಂಪ್ರದಾಯ, ಆಚಾರ, ವಿಚಾರ, ಹಬ್ಬ-ಹರಿದಿನಗಳ ಕುರಿತು ಅಪಾರ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನೂ ನಮಗೆ ಒದಗಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಆ ಭಾಗದ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳ ಪಾತ್ರ ಏನಾಗಿತ್ತು? ಅವರೆಲ್ಲಾ ಯಾವ ರೀತಿ ತಮ್ಮ ಅಲ್ಪ ಮಿತಿಯೊಳಗೇ ಬಹು ದೊಡ್ಡ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದರು, ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದರು, ಅಮೂಲ್ಯ ಸೇವೆ ನೀಡಿದರು ಎಂಬುದನ್ನೂ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಡುವುದು ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ಆಗೀಗ ಪಾತ್ರಗಳು ಅದದೇ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡುತ್ತಿವೆ ಎಂದೆನಿಸಿದರೂ, ಅಂಥಾ ದುರಿತ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆ ಸ್ಥಿತಿಯ ಕುರಿತೇ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯಾಗುವುದೂ ಸಹಜ ಎಂದು ಅನಿಸಿತು.
        ೧೯೦೧ರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸ್ವಾತಂತ್ಯ ಸಿಕ್ಕ ನಂತರದ, ಜಾಗತೀಕರಣಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ತೆರೆದುಕೊಂಡ ಭಾರತದವರೆಗಿನ ಚಿತ್ರಣ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ದೊರಕುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಭಾರತ ಈಗ ಇಂಥಾ ಮಹಾನ್ ಬಲಿದಾನಿಗಳು ಕಂಡ ಕನಿಸಿನಂತಿಲ್ಲ ನಿಜ. ಆದರೆ ಅವರ ತ್ಯಾಗದಿಂದಾಗಿ ನಾವಿಂದು ಪ್ರತಿಭಟಿಸುವ, ಹೋರಾಡುವ, ನಮ್ಮ ಕೂಗನ್ನು ಬಲಿಷ್ಠಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನಾದರೂ ಪಡೆದಿದ್ದೇವೆ. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನೋದುತ್ತಿದ್ದಂತೇ ನನ್ನ ಮನದೊಳಗಿದ್ದ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಪುಷ್ಟಿ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಸಿಗುವಾಗ ನಡೆದ ಅನಪೇಕ್ಷಿತ ದುರಂತಗಳು, ಕೆಲವರ ಸ್ವಾರ್ಥಭರಿತ ನಡೆಗಳು, ವಂಚನೆಗಳು - ಇವುಗಳೆಲ್ಲದರಿಂದ ದೇಶ ಮೊದಲ ನಡೆಗಳಲ್ಲೇ ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿದ್ದೇ ಇಂದಿನ ಈ ದುರಿತಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ನಾಂದಿಯಾಯಿತು, ಮುಂದಿನ ದುರಂತಗಳ ಸರಮಾಲೆಗೆ ಭದ್ರ ಬುನಾದಿಯಾಯಿತು ಎಂದೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಭೂತವನ್ನು ಅಗೆದಷ್ಟೂ ನಾರುವುದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಆದರೆ ಅದರ ಅರಿವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೇ ಮತ್ತಷ್ಟು ತಪ್ಪುಗಳೇ ಹೆಚ್ಚಾಗುವ ಅಪಾಯವೂ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟಬುತ್ತಿ. ಇತಿಹಾಸದ ಪಾಠದ ಜೊತೆಗೇ ಭವಿಷ್ಯತ್ತನ್ನು ತುಸುವಾದರೂ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಕಲ್ಪ ನಮ್ಮದಾಗಬೇಕು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅಗೆಯಲೂ ಆಗದಂತೇ ನಾವೇ ಇತಿಹಾಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿಬಿಡುತ್ತವೆ! ಕಾದಂಬರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಹಳ ಚಿಂತನೆಗೆ ಒರೆಹಚ್ಚುವ ವಿಷಗಳು, ಘಟನೆಗಳು, ಮಾತುಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ಬರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಹಳ ಕಾಡಿದ್ದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕ ಮೇಲೆ ಪಾತ್ರವೊಂದು ಆಡುವ ಈ ಮಾತು! ಇಂಥಾ ವಾಸ್ತವ ಅಂಶಗಳಿಂದಲೇ ‘ಕರಿನೀರು’ ಹೆಚ್ಚು ಆಪ್ತವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನಬಹುದು. "ಅಪ್ಪಾss ಇಂಥವರೆಲ್ಲರ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಿ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಹೋರಾಟದ ಫಲವಾಗಿ ನಮಗಿಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದೇತಿ. ನೀನು ಗಾಂಧೀಜಿಯವರಿಂದನs ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂತು ಅಂತ ಜಪಮಾಡಕೊಂಡು ಕೂಡಬ್ಯಾಡ. ಅಂಥವರಷ್ಟ ಸಮಾನವಾಗಿ ನಮ್ಮ ನಾಡಿಗೆ ನೀನೂ ಒಬ್ಬ ನಾಯಕ. ಅಂಥವರಷ್ಟs ಸಮಾನವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಿ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ಚಿನ್ನಕ್ಕ ಕೂಡ ನಾಯಕಿ. ನಿಮ್ಮ ದೇಶಾಭಿಮಾನದ ನಾಯಕತ್ವದ ಗರಡಿಯೊಳಗೆ ಇದ್ದವರು ನಾವೂ ಕೂಡಾ ಎಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಚಿತ್ರಣ ಕೊಡುತ್ತ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಚಳುವಳಿಕಾರರೂ ಅದು ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಅಹಿಂಸೆಯೇ ಇರಲಿ ಅಥವಾ ಸಮಯ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗ ಸುಭಾಷ್, ಸಾವರಕರರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಸಶಸ್ತ್ರ ಹಿಡಿದು ನಮ್ಮ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಧಕ್ಕೆ ಬರಧ್ಹಾಂಗ ಗೌರವ ಕೊಡುವವರನ್ನಾಗಲಿ ನಾವು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು. ಅವರನ್ನು ಗೌರವಿಸಲೇಬೇಕು ಅಪ್ಪಾ" (ಕಾದಂಬರಿಯಿಂದಾಯ್ದ ಭಾಗ)
~ತೇಜಸ್ವಿನಿ ಹೆಗಡೆ
ಕಾದಂಬರಿಯ ಹೆಸರು : ಕರಿನೀರು
ಲೇಖಕಿ : ಡಾ.ಲತಾ ಗುತ್ತಿ
ಪ್ರಕಾಶಕರು : ಅಂಕಿತ ಪುಸ್ತಕ
ಪುಟಗಳು - ೪೨೪
ಬೆಲೆ: ೨೯೫/-

       ¤£ÉßAiÀĵÉÖ ¤ªÀÄä “PÀj¤ÃgÀÄ” PÁzÀA§j N¢ ªÀÄÄV¹zÉ. PÁzÀA§j J°èAiÀÄÆ UÉÆÃzÀ®UÀ½UÉ eÁUÀPÉÆqÀzÉ §ºÀ¼À ¸ÀgÀ¼ÀªÁV N¢¹PÉÆAqÀÄ ºÉÆìÄvÀÄ. ¨É¼ÀUÁ« ºÀwÛgÀzÀ ²AzÉƽîAiÀÄ°è ºÀÄnÖ ¨É¼É¢gÀĪÀ £À£ÀUÉ PÀxÉAiÀÄÄzÀÝPÀÆÌ §gÀĪÀ ªÀĺÁzÉêÀ¥ÀÄgÀzÀ ªÁvÁªÀgÀtzÀ ¥ÀjZÀAiÀÄ D¥ÀÛªÁV PÀArvÀÄ. NzÀÄvÁÛ NzÀÄvÁÛ ºÉƸÀ «µÀAiÀÄUÀ¼ÀÄ UÉÆvÁÛzÀªÀÅ. PÉ® «µÀAiÀÄUÀ¼ÀÄ ªÉÆzÀ¯Éà UÉÆwÛzÀݪÀÅ PÀÆqÁ. eÉÆvÉUÉ ºÀ®ªÁgÀÄ UÉÆAzÀ®UÀ¼ÀÆ, ¥Àæ±ÉßUÀ¼ÀÆ ªÀÄ£À¹ì£À°è ºÀÄnÖPÉÆAqÀªÀÅ. CAqÀªÀiÁ¤£À §UÉV£À G¯ÉèÃR ªÀÄvÀÄÛ «ªÀgÀuÉ D eÁUÀPÉÌà PÉÆAqÉÆAiÀÄÄåvÀÛzÉ.
       DUÀµÉÖà CAqÀªÀiÁ¤£À ¥ÀæªÁ¸À ªÀiÁr§A¢zÀÝ C¥Àà¤UÉ CªÀgÀ «ÄvÀægÉƧâgÀÄ “PÀj¤ÃgÀÄ” NzÀ®Ä PÉÆlÖgÀAvÉ. vÀAzÉAiÀĪÀgÀÄ vÁªÀÅ N¢zÀ £ÀavÀgÀ CzÀ£ÀÄß £À£Àß PÉÊVvÀÛgÀÄ. ¨ÉƼÀĪÁgÀÄ CªÀgÀ N¢jAiÀÄ£ÀÄß N¢zÀ £ÀAvÀgÀ ºÉƸÀzÁV PÉ®¸ÀPÉÌ ¸ÉÃj AiÀiÁªÀ ¢ÃWÀð PÁzÀA§jAiÀÄ£ÀÆß NzÀ¯ÁVgÀ°®è. PÀj¤ÃgÀ£ÀÄß J¯Áè ¥ÀĸÀÛPÀUÀ¼ÀAvÉ ¸ÀºÀdªÁV NzÀ®Ä ¥ÁægÀA©ü¹zÉ, DzÀgÉ NzÀÄ ¦æÃw¬ÄAzÀ, D¸ÀQÛ¬ÄAzÀ ªÀÄƪÀÄzÀĪÀgÉzÀÄ C©üªÀiÁ£À¢AzÀ PÉÆ£ÉUÉÆArvÀÄ.
       “PÀj¤ÃgÀÄ” PÁzÀA§j ¸Á»vÀåPÉÌ MAzÀÄ ¸ÀPÀëªÀÄ ªÀÄvÀÄÛ ¸ÁxÀðPÀ ¸ÉÃ¥ÀðqÉ JAzÀÄ ¸ÀAvÉÆõÀ¢AzÀ ºÉüÀ§AiÀĸÀÄvÉÛãÉ. ¤ªÀÄUÉ C©ü£ÀAzÀ£ÉUÀ¼ÀÄ.

       vÀªÀÄä ¸ÀºÀd ¥Àæw¨sÉ, ¥Àj±ÀæªÀÄ, PÀxÀ£ÀPÀ¯É, AiÀiÁªÀ ªÉʨsÀ«ÃPÀgÀt«®èzÀ ªÉÊZÁjPÀvÉ ªÀÄvÀÄÛ UÀA©üÃgÀ ZÁjwæPÀ UÀæ»PÉ ªÀÄvÀÄÛ ¤gÀÆ¥ÀuÉ C®èzÉà ¸ÀªÀÄ¶Ö ¥ÀæeÉÕAiÀÄ M¼À£ÉÆÃlUÀ¼À UÀÄuÁAPÀUÀ¼À ¨sÁgÀ¢AzÀ vÀÆUÀÄwÛzÀÝ vÀªÀÄä PÁzÀA§j ‘PÀj¤ÃgÀÄ’ ¥Àæ±À¹ÛAiÀÄ£ÀÄß ªÀÄÄrUÉÃj¹PÉÆArgÀĪÀÅzÀÄ ¸ÀAvÉÆõÀzÀ ¸ÀAUÀw. CzÀPÁÌV vÀªÀÄUÉ C©ü£ÀAzÀ£ÉUÀ¼ÀÄ.

       ¤£ÉßAiÀĵÉÖ ¤ªÀÄä “PÀj¤ÃgÀÄ” PÁzÀA§j N¢ ªÀÄÄV¹zÉ. PÁzÀA§j J°èAiÀÄÆ UÉÆÃzÀ®UÀ½UÉ eÁUÀPÉÆqÀzÉ §ºÀ¼À ¸ÀgÀ¼ÀªÁV N¢¹PÉÆAqÀÄ ºÉÆìÄvÀÄ. ¨É¼ÀUÁ« ºÀwÛgÀzÀ ²AzÉƽîAiÀÄ°è ºÀÄnÖ ¨É¼É¢gÀĪÀ £À£ÀUÉ PÀxÉAiÀÄÄzÀÝPÀÆÌ §gÀĪÀ ªÀĺÁzÉêÀ¥ÀÄgÀzÀ ªÁvÁªÀgÀtzÀ ¥ÀjZÀAiÀÄ D¥ÀÛªÁV PÀArvÀÄ. NzÀÄvÁÛ NzÀÄvÁÛ ºÉƸÀ «µÀAiÀÄUÀ¼ÀÄ UÉÆvÁÛzÀªÀÅ. PÉ® «µÀAiÀÄUÀ¼ÀÄ ªÉÆzÀ¯Éà UÉÆwÛzÀݪÀÅ PÀÆqÁ. eÉÆvÉUÉ ºÀ®ªÁgÀÄ UÉÆAzÀ®UÀ¼ÀÆ, ¥Àæ±ÉßUÀ¼ÀÆ ªÀÄ£À¹ì£À°è ºÀÄnÖPÉÆAqÀªÀÅ. CAqÀªÀiÁ¤£À §UÉV£À G¯ÉèÃR ªÀÄvÀÄÛ «ªÀgÀuÉ D eÁUÀPÉÌà PÉÆAqÉÆAiÀÄÄåvÀÛzÉ.
       DUÀµÉÖà CAqÀªÀiÁ¤£À ¥ÀæªÁ¸À ªÀiÁr§A¢zÀÝ C¥Àà¤UÉ CªÀgÀ «ÄvÀægÉƧâgÀÄ “PÀj¤ÃgÀÄ” NzÀ®Ä PÉÆlÖgÀAvÉ. vÀAzÉAiÀĪÀgÀÄ vÁªÀÅ N¢zÀ £ÀavÀgÀ CzÀ£ÀÄß £À£Àß PÉÊVvÀÛgÀÄ. ¨ÉƼÀĪÁgÀÄ CªÀgÀ N¢jAiÀÄ£ÀÄß N¢zÀ £ÀAvÀgÀ ºÉƸÀzÁV PÉ®¸ÀPÉÌ ¸ÉÃj AiÀiÁªÀ ¢ÃWÀð PÁzÀA§jAiÀÄ£ÀÆß NzÀ¯ÁVgÀ°®è. PÀj¤ÃgÀ£ÀÄß J¯Áè ¥ÀĸÀÛPÀUÀ¼ÀAvÉ ¸ÀºÀdªÁV NzÀ®Ä ¥ÁægÀA©ü¹zÉ, DzÀgÉ NzÀÄ ¦æÃw¬ÄAzÀ, D¸ÀQÛ¬ÄAzÀ ªÀÄƪÀÄzÀĪÀgÉzÀÄ C©üªÀiÁ£À¢AzÀ PÉÆ£ÉUÉÆArvÀÄ.
       “PÀj¤ÃgÀÄ” PÁzÀA§j ¸Á»vÀåPÉÌ MAzÀÄ ¸ÀPÀëªÀÄ ªÀÄvÀÄÛ ¸ÁxÀðPÀ ¸ÉÃ¥ÀðqÉ JAzÀÄ ¸ÀAvÉÆõÀ¢AzÀ ºÉüÀ§AiÀĸÀÄvÉÛãÉ. ¤ªÀÄUÉ C©ü£ÀAzÀ£ÉUÀ¼ÀÄ.